Magazyn

Cytat :

Jest to miejsce w którym przechowuje się wszelkiej maści sprzęt o różnym zastosowaniu, jednak nie wykraczające poza ramy 'bezpieczne'.
To właśnie tu można odebrać gigai (teraz ulepszone pod tym względem, że w formie 'zapieczętowanej' przypomina srebrną kapsułkę o wielkości 4cm, łatwą do przenoszenia), komunikatory (telefon komórkowy ze słuchawkami), gikongan oraz o wiele, wiele więcej. Pomieszczenie to ma jakieś 60m2 z kilkunastoma rzędami półek na których jest sprzęt. Rzecz jasna każda jest oznaczona specjalna plakietką, by łatwo było znaleźć to, co się chce.
Miejsca zawsze pilnuje 3 shinigami z dwunastego dywizjonu - jeden oficer oraz dwóch dywizjonistów.
Przed każdym 'pobraniem' sprzętu należy się wylegitymować, przestawić powód oraz następnie okazać rzeczy, które chcemy wziąć oficerowi, który wszystko skrzętnie spisuje. Rzecz jasna po wykonaniu zadania, czy czegokolwiek do którego były wymagane przedmioty, należy je zwrócić.

Hizen trzymał się całą drogą pani oficer. Oczywiście nie dosłownie, ale był niczym jej cień. Spokojnie podążał za jej krokami przez całą drogą uśmiechając się pod nosem. Bo naprawdę był podekscytowany nadchodzącym patrolem oraz chciał sprawdzić, kto jest szybszy. Jednak nie znał jeszcze tak dobrze tych obszarów, szczególnie wewnątrz dywizjonów aby mógł sam spokojnie gdzieś odskoczyć, więc pomimo całej energii jaka go rozpierała starał się nie wyprzedzaj kobiety. Bo co by się stało jakby się zgubił. Tak on i zgubienie, dwie obce rzeczy, ale chyba nawet najlepszym może się zdarzyć.
Ponownie zanim Ōzura zdążył cokolwiek powiedzieć Sarutobi już gdzieś pognała, więc jedyne co to zwiesił głowę i rozejrzał się po okolicy, która w sumie nie była niczym niezwykłym. Magazyn jak magazyn, przypominał ten rodzinny, gdzie trzymali ryż, tylko z tą różnicą, że tutaj nie było ryżu.
Po szybkim rekonesansie, mężczyzna przeszedł do zadania i stwierdził, że najlepiej by było jakby zaczął od komunikatorów. Bo zapewne Gigai i Gikon będą w jednym dziale. Dlatego zaczął od komunikacji, która miała być najważniejsza. To też poszedł do danego działu i prawie jak na zakupach zebrał z półeczki cztery komunikatory. Jednak nie wziął pierwszych lepszych. Hizen najpierw obejrzał zebrane i starał się wybrać te, które wydawały mu się najsprawniejsze. Bo podobno to ma być ich ostatnia deska ratunku, jakby wszystko inne zawiodło, więc nie mogły zawodzić. Urządzenia na szczęście były niewielkie, zawieszki w takiej ilości mieściły się w ogromniej łapie Hizena, więc szczęśliwie mógł odejść z tego stanowiska i schować elektronikę do kieszeni.
Następnym celem na jego drodze były sztuczne ciała i sztuczne dusze. Te pierwsze aktualnie w formie kompaktowej również włożył do pudełka. Tutaj nie było co przebierać, bo wszystkie były takie same zapakowane w ładne opakowania, aby kulki nie leżały od tak. Gorzej było już z duszami...
Duży wybór na chwilę zatrzymał Ōzure. Mężczyzna spokojnie przyglądał się opakowaniom i starał się zrozumieć co mogą przekazywać. Ba na razie widział tam tylko zwierzęta i nic poza tym. A tych zwierząt było naprawdę sporo. Jednak po chwili obserwacji Hizen zdecydował się już na pierwszego Gikona. Oczywiście pierwszego wybrał dla siebie i był nim Kaneshiro. Wielka głowa żaby jakoś przyciągnęła jego uwagę i wydała mu się bardzo odpowiednia dla niego. Nie wiedział czym go tak naprawdę oczarowała, ale poczuł jakąś więź pomiędzy nim a tą sztuczną duszą. Jednak nadal pozostały mu jeszcze dwa cukierki do wyboru. A jego wzrok od razu przykuły kolejne dwa zwierzątka. Pierwszym była panda paląca cygaro o imieniu Gringo oraz kobra z kwiatem, Diana. Cukierki te idealnie pasowały mu do jego Kaneshiro, jednak nie czuł między nimi takiej więzi jak to było w przypadku żaby.
Gdy wybrał już wszystko i był opakowany niczym sklepikarz ruszył w poszukiwaniu pani oficer, która gdzieś zniknęła pomiędzy regałami. Jednak Ōzura nie był głupkiem i nie miał zamiaru się pałętać jak ciołek, bo to raczej nie miało by sensu.
- Pani Oficer Sarutobi, gdzie pani jest? Ja już jestem gotowy do drogi. -powiedział głośno i to bardzo, ale jeszcze nie krzyczał i jeżeli za jakiś czas nie uzyskał odpowiedzi to znów powtórzy formułkę i tak do bólu, aż wreszcie spotka panią oficer. Oczywiście nie będzie stał jak kołek i aby zyskać na czasie zacznie się przemieszczać pomiędzy regałami za pomocą shunpo.

Dywizjonista szedł wraz z Sarutobi, którą miał po swojej lewej stronie. W sumie nie wiedział gdzie idą i co się dalej będzie działo, bo na razie jeden punkt dopiero odhaczyli a ile mogło ich jeszcze być? Bo on pamiętał jak kobieta wyraźnie mówiła, że patrol to nie takie "hop-siup" i gdy już chciał się zapytać co dalej. Co jeszcze ich czeka to właśnie ona się odezwała pierwsza. Ponownie go ubiegła, a on ponownie odpowiedział na pierwsze pytanie lakonicznie.
- Rozumiem.
Jednak pani oficer nie zakończyła na tym. Widać kobieta chciała sprawić aby cała podróż stałą się mniej niezręczna i podjęła rozmowę. Jednak wybrała chyba najgorszy z możliwych tematów. Chociaż tak, Ōzura był członkiem pierwszej dywizji, tak spotkał swojego kapitana nawet parę razy, ale był dopiero bogiem śmierci do połowy roku. Więc nie wiedział co się działo w dywizjach kiedyś i to właśnie był ten problem.
- Pani oficer Sarutobi. Ukończyłem akademię pół roku temu, więc nie wiem co się wcześniej działo w mojej dywizji. I tak spotkałem pana kapitana głównodowodzącego i jak zamieniłem z nim słowo, to wydawał się być w znakomitej formie. -skończył swój bardzo, ale to bardzo długi wywód, który chyba brzmiał bardziej jak raport, ale przez cały czas mówił dość niepewnie. Przypominał ucznia, który pomimo tego, że zna temat i tak stresuje się odpowiedzią przy tablicy. Taki właśnie teraz był stan Hizena. Bo wiedział co ma powiedzieć, ale nie wiedział jak te słowa ułożyć, bo to było wiele słów, w sumie za wiele. Ale skoro już był na fali to co mu szkodziło! - Czy mogę zapytać z jakimi jeszcze członkami innych oddziałów idziemy na patrol?